به گزارش تحریریه، به جای اصلاح سیاست ویرانگر ایجاد صنایع آب بر در کویر مرکزی ایران و انتقال آنها به جنوب کشور، پروژه های انتقال آب با هزینه سرسام آور 121 هزار میلیارد تومان در حال اجرا است. یعنی سیاستی دقیقا عکس سیاست های مبتنی بر آمایش سرزمین در دستور کار قرار گرفته است.

این پروژه ها آب را از دریای عمان به کرمان، یزد، خراسان جنوبی و اصفهان منتقل می کند تا صرف استفاده در صنایع آب بری مانند فولاد، پتروشیمی، کاشی و مانند اینها شود.

عمده این صنایع خصوصی بوده و به سرمایه داران نزدیک به حلقه های قدرت تعلق دارند و قرار است 9 میلیارد دلار از منابع عمومی کشور برای تثبیت آنها در مرکز کویری کشور صرف شود.

پیش از این متخصصان جهانی بارها از سیاست ایران برای ریختن دلارهای نفتی در جهت ایجاد صنعت های آب بر در کویر اظهار شگفتی کرده بودند و این سیاست قرار است ادامه پیدا کند و تثبیت شود.

این چهار استان درحالیکه کلا 13 درصد از جمعیت کشور را دارا هستند قرار است 9 میلیارد دلار از منابع عمومی را برای یک کار غلط به خود اختصاص دهند، درحالیکه با صرف این مبلغ در مزیت های کویری مانند پسته، گز، گیاهان دارویی و مانند اینها می توان دهها برابر درآمد بیشتر ایجاد کرد.

اگر قرار است برای یک جمعیت 10 میلیون نفری که 99 درصد آنها در این پروژه های انتقال آب ذی نفع نیستند 9 میلیارد دلار هزینه شود، می بایست برای انتقال آب و یا هزینه هشابه برای سایر استانها بیش از 80 میلیارد دلار هزینه شود.

آیا قرار نیست به این موضوع مهم رسیدگی شود که چه جریانی این تبعیض سیستماتیک را به اسم استانهای مرکزی و به کام حلقه های قدرت مهندسی می کند که نتیجه آن گسیختن حلقه های استحکام ملی و ایجاد حس تبعیض در استانها مرزنشین است.

چرا باید سیاستی که از دهه 1370 و توسط جریان کارگزاران سازندگی آغاز شد ادامه پیدا کرده و در سکوت خبری و به عنوان پرچم افتخار در رسانه ملی! به عامل تضعیف کشور تبدیل شود؟

پایان/